راجر فدرر، به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تنیس تمام دوران این ورزش شناخته می‌شود و نشانهای بی‌نظیر بر روی این ورزش گذاشته است. زیبایی، دقت و رفتار جوانمردانه او در زمین تنیس و خارج از زمین، باعث شده‌اند که او طرفداران پراکنده‌ای را در سراسر جهان داشته باشد. این مقاله به زندگی و حرفه این اسطوره اهل سوئیس می‌پردازد، روزهای ابتدایی‌اش، شهرت‌یافتنش، رکوردها، رقابت‌ها، زندگی شخصی و میراثی که از خود در تنیس به‌جای گذاشته است. در این مطلب از بت فوروارد به زندگینامه او خواهیم پرداخت.
زندگی و پیش‌زمینهٔ او
راجر فدرر در تاریخ ۸ اوت ۱۹۸۱ در شهر بازل، سوئیس به دنیا آمد. او علاقهٔ زودهنگامی به ورزش داشت و در سن هشت‌سالگی تنیس را آغاز کرد و به‌سرعت نشانهای استعداد خود را نشان داد. پدر و مادر حمایت‌کننده و مربیان او استعداد او را خیلی زود کشف کردند و مبنایی را برای یک سفر چشمگیر و پر فروغ در پیش روی او گذاشتند.
راجر در سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵
در سال ۱۹۹۵، راجر ۱۴ساله، جایگاهی در برنامه توسعه ملی تنیس سوئیس را به دست آورد که این موفقیت بزرگی به شمار می‌رفت. اما این به معنای ترک خانه‌اش در بازل برای انتقال به مرکز ملی تنیس در اکیوبلان بود که موقعیتی چالش‌برانگیز برای او ایجاد می‌کرد.
در سال ۱۹۹۳، راجر توانایی خود را با قهرمانی در دو مسابقه ملی در رده سنی ۱۲ساله ثابت کرده بود. به انتهای سال ۱۹۹۴ نزدیک شده بود که پدر و مادر او پیشنهاد دادند که او به برنامه توسعه تنیس سوئیس بپیوندد. اگرچه ابتدا راجر علاقه‌ای نشان نداد، اما سرانجام تصمیم گرفت که در مارس ۱۹۹۵ در فرایند ورودی این برنامه شرکت کند. او با موفقیت در برنامه پذیرفته شد و در ماه اوت همان سال، به اکیوبلان رفت که در آنجا با خانواده کریستینه، خانواده میزبان او که در نزدیکی سواحل زیبای دریاچه ژنو در منطقه فرانکفونی سوئیس واقع شده بود، زندگی می‌کرد.
ماه‌های ابتدایی در اکیوبلان برای راجر دشوار بود. او با مشکلات زبانی مواجه شد؛ زیرا فرانسوی او زبان رسمی نبود و او جوان‌ترین و کم‌تجربه‌ترین فرد در مرکز تمرین بود. راجر با مکالمات مکرر با مادرش، لینت و خانواده میزبان و برادر میزبانش وینسنت و اراده خودش، توانست از این دوران سخت عبور کند.
نخستین موفقیت بین‌المللی راجر زمانی بود که در مسابقات بزرگ اورنج بول در کی بیسکین، ایالات متحده که یکی از مسابقات جوانان برجسته تنیس می‌باشد، شرکت کرد و به مرحله یک‌چهارم نهایی راه یافت. این موفقیت اولین افتخارآفرینی او در تنیس به شمار می‌آید.
سال ۱۹۹۶: اولین قهرمانی در سوئیس
در سال ۱۹۹۶، راجر جوان، پیشرفت ممتاز خود را در تنیس ادامه داد و دو عنوان ملی جوانان را به دست آورد. در این مدت، وی به زندگی در اکیوبلان، منطقه‌ای که در آن فرانسوی‌زبان رایج است، سازگار شد و مهارت فرانسوی او به طرز چشمگیری بهبود یافت.
راجر به‌راحتی در خانهٔ جدیدش در اکیوبلان استقرار یافت و یووز آلگرو، دوست و همراه او که سه سال از او بزرگ‌تر بود و از والنسیا بود، فرایند ادغام او را بسیار آسان‌تر کرد. یووز علاقهٔ زیادی به دستاوردهای ورزشی راجر داشت و بسیاری از وقت خود را با او می‌گذراند.
همچنین، با توسعهٔ مهارت‌های راجر، وی در مسابقات تنیس موفقیت‌های چشمگیری را کسب کرد. او عنوان قهرمان جوانان سوئیس در ردهٔ زیر ۱۶ سال را در فصل زمستان و تابستان به دست آورد. علاوه بر این، او در مسابقات قهرمانی باشگاه سوئیس همراه با تیم خود در باشگاه تنیس پسران قدیمی به پیروزی رسید. در میان هم‌تیمی‌هایش، دوستش رتو استابلی بود که بعدها او را در مسیر تنیس حرفه‌ای همراهی کرد. از جمله اعضای تیم، مربی جوانان او، پیتر کارتر نیز بود که بعدها نقش مهمی در آموزش راجر در سال‌های ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ ایفا کرد.
در پایان این سال، دستاوردهای راجر او را به جایگاه شماره ۸۶ سوئیسی رساند که به او امکان ورود به لیگ برتر بزرگ تنیس سوئیس را می‌داد؛ این یک گام مهم دیگر در سفر تنیسی او بود.
سال ۱۹۹۷: کسب اولین قهرمانی بین‌المللی و ترک تحصیل
در سال ۱۹۹۷، به علاوهٔ دو عنوان ملی دیگر در ردهٔ ۱۸ ساله‌ها، راجر با کسب یک دستاورد مهم، عنوان قهرمانی مسابقات جوانان جهان را که در شهر پراتو ایتالیا برگزار می‌شد به دست آورد. این پیروزی نخستین موفقیت وی در یک رقابت بین‌المللی معتبر بود.
در سن ۱۶ سالگی، راجر چندین تغییر مهم را در زندگی شخصی‌اش تجربه کرد. پس از اتمام نه سال تحصیل اجباری در ژوئن، او تصمیم گرفت تا تحصیلات رسمی خود را به پایان برساند و به طور کامل به حرفه تنیس خود متعهد شود. این انتخاب احساسات متفاوتی را از سوی والدین او برانگیخت، اما در نهایت ثابت شد که این تصمیم برای آینده او بهره‌مندی بیشتری خواهد داشت.
با انتقال مرکز تمرین تنیس سوئیس از اکیوبلان به بیئل، راجر از خانواده میزبان خداحافظی کرد. او تصمیم به زندگی در یک آپارتمان با دوست تنیسور خود، یووز آلگرو که سه سال از او بزرگ‌تر بود، گرفت. آنها به یک آپارتمان دو اتاقه اسکان پیدا کردند. در اوقات فراغت، این دو نفر همراه با دوست دیگر تنیسورشان، مارکو کیودینلی اهل بازل، اغلب شب‌ها را با بازی‌های رایانه‌ای مشترک سپری می‌کردند.
با انتقال مرکز تمرین تنیس، مربی جوانان سابق راجر، پیتر کارتر، به تیم تنیس سوئیس پیوست و دوباره به هدایت شاگرد با استعدادش پرداخت. پیتر تا سال ۱۹۹۹ از طریق مسیر حرفه‌ای تنیس راجر را همراهی و راهنمایی می‌کرد.
سال ۱۹۹۸: کسب عنوان قهرمانی جوانان ویمبلدون
در سال ۱۹۹۸، سفر تنیسی راجر به اوج خود رسید و او به جایگاه شماره ۱ رده‌بندی جوانان رسید. او دستاورد مهمی را با کسب عنوان قهرمانی در مسابقات جوانان ویمبلدون به دست آورد که بعدها در این مسابقات با پیروزی‌های متعددی حاکمیت کرد. در پایان همین سال، او به مسابقات حرفه‌ای در بازی‌های تنیس سوئیس در گشتاد شرکت کرد. در این مسابقات، او برای نخستین‌بار در مسابقاتی که در شهر مادری خود بازی می‌کرد، با آندره آگاسی روبرو شد.
در طول فصل، راجر استعداد و قدرت خود را با رسیدن به نیمه‌نهایی مسابقات جوانان اپن استرالیا نشان داد. در ژوئن، او مجدداً در ویمبلدون افتخارآفرینی کرد و پیروزی‌هایی در هر دو مسابقات تک‌نفره و دونفره (با هم‌بازی اولیور روکوس) در مسابقات جوانان را به دست آورد.
عملکرد چشمگیر او در ویمبلدون به او امکان حضور در مسابقات تنیس خاکی گشتاد را داد. بااین‌حال، او در مقابل لوکاس آرنولد، یک ورزشکار آرژانتینی، در دو ست، شکست خورد. اما او با نشان‌دادن عملکرد به‌مراتب بهتر در مسابقات تولوز، توانسته بود در مسابقات شرکت کند و دو بازیکن حرفه‌ای را شکست دهد و تنها در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل برندهٔ نهایی مسابقات از دور مسابقات کنار رفت.
در اکتبر، راجر به مسابقات شهر مادری و دوست‌داشتنی خود، بازل، دعوت شد. متأسفانه، حریف او، اندره آگاسی، خیلی قوی‌تر از وی بود و او را شکست داد.
با پیروزی در اورنج بول، معتبرترین مسابقات جوانان جهان که در کی بیسکین ایالات متحده برگزار می‌شد، راجر سال را به‌عنوان بهترین بازیکن جوان جهان به اتمام رساند و پس از جشن برای این دستاورد قابل‌توجه، او موی خود را به رنگ بلوند تغییر داد و عنوان وصف‌ناپذیری به موفقیت‌هایش اضافه کرد.
فدرر در سال ۱۹۹۹ و اولین فصل دوران حرفه‌ای
در سال ۱۹۹۹، راجر به‌طورکلی هشت کارت وایلد ارزشمند دریافت کرد که راه را برای دستاوردهای قابل‌توجهی در تنیس حرفه‌ای برای او باز کرد. او با موقعیت متواضعی از جایگاه ۳۰۱ در رده‌بندی جهانی ATP آغاز کرد و با هنرنمایی قابل‌توجه سریعاً توجه مخاطبان را به خود جلب کرد.
در فوریه، در مارسی، راجر با شکست‌دادن کارلوس مویا، بازیکن رده پنجم جهانی و قهرمانی در فرنچ اپن، جهان تنیس را متحیر کرد. این پیروزی چشمگیر به او کمک کرد تا به مرحله یک‌چهارمی‌ها در هر دو تورنمنت مارسی و روتردام برسد. پس از آن، در تاریخ ۲۲ فوریه، ATP او را در رتبه ۱۲۹ قرارداد که هدف او از گذشتن از رده ۲۰۰ بود و به‌این‌ترتیب موفق شد این هدف را به دست آورد.
استعداد راجر همچنین در صحنه بین‌المللی نیز مورد تشویق قرار گرفت، زیرا او در آوریل برای اولین‌بار نماینده کشورش در مسابقات کاپ دیویس شد. او در نوشاتل عملکرد عالی‌ای ارائه داد و در بازی تک‌نفره داویده سانگوئینتی، رتبه ۱ ایتالیا و رتبه ۴۸ جهان را شکست داد و به پیروزی رسید. بااین‌حال، چند ماه بعد در بروکسل با حریف‌های سرسخت‌تری مواجه شد و در دو بازی تک‌نفره کاپ دیویس از بلژیک شکست خورد.
در ماه می، او در رقابت‌های اصلی بازی فرنچ اپن در پاریس حضور یافت و بلافاصله پس از آن در قرعه‌کشی حرفه‌ای ویمبلدون ظاهر شد. اگرچه امیدهای گرنداسلم او در اولین دور هر دو تورنمنت خنثی شد، اما راجر اراده و پشتکار خود را با گرفتن یک ست از پاتریک رافتر در فرنچ اپن و دو ست از ییری نواک در ویمبلدون به تنیس دوستان نشان داد.
پس از این شکست‌های افتخارآمیز اما چالش‌برانگیز، راجر در تابستان با مشکلاتی مواجه شد و هفت بار در مراحل اولیه باخت و دو بار نتوانست به مسابقات صعود کند. بااین‌حال، او در پاییز عملکرد بی‌نظیری داشت و تا تاریخ ۲۰ سپتامبر به جایگاه ۱۰۰ جهانی رسید. در ماه اکتبر، وی به مرحله نیمه‌نهایی در وین رسید و در تورنمنت چلنجر برست نیز پیروزی کسب کرد.
با پایان سال راجر موفق شد به‌عنوان شماره ۶۴ در رده‌بندی جهانی قرار گیرد و پیشرفت چشمگیر خود را به دنیای تنیس نشان دهد. اولین فصل حرفه‌ای او با دستاوردهای قابل‌توجهی پر شده بود و نشانی از آینده‌ای روشن در دنیای تنیس به او می‌دهد.
سال ۲۰۰۰ و المپیک سیدنی
در سال ۲۰۰۰، راجر با آغاز یک شراکت حیاتی با مربی سوئدی خود پیتر لوندگرن، یک‌قدم مهم در حرفه تنیس خود برداشت. المپیک سیدنی نشانهای مهم در زندگی حرفه‌ای او بود، زیرا به مرحله نیمه‌نهایی رسید و استعداد خود را در میان رقبای سرسخت اثبات کرد. در طول بازی‌ها، زندگی راجر به یک مسیر عاشقانه رفت. او با بازیکن تنیس سوئیسی میرکا واویرینک در روستای المپیک آشنا شد و ازدواجشان شکل گرفت.
در استرالیا اپن، راجر با پیشرفت در دو دوره اول به بهترین اجرای گرنداسلم خود دست‌یافت. او این موفقیت را با رسیدن به فینال نخستین مسابقه‌های ATP در مارسی دنبال کرد، جایی که در دیویس کاپ به مارک روست بازی را واگذار کرد. تا تاریخ ۶ مارس، او هدف خود را با قرارگرفتن در رده ۴۹ رتبه‌بندی ATP و واردشدن به جایگاه ۵۰ بازیکن برتر به دست آورده بود.
در آوریل، راجر تصمیم به جدایی از تنیس سوئیس گرفت و پیتر لوندگرن را به‌عنوان مربی خصوصی خود انتخاب کرد. این همکاری بسیار مفید واقع شد و او را به نخستین عنوان گرنداسلم خود در لندن رساند. بااین‌حال، فصل برای راجر چالش‌برانگیز بود، زیرا در چندین تورنمنت در مراحل ابتدایی خارج شد. در رولان گاروس، او عملکرد بهتری را نشان داد و موفق شد تا مرحله یک شانزدهم نهایی مسابقات پیش روی کند؛ اما او در دور اول ویمبلدون و دور سوم آمریکا اپن نتایج ناامیدکننده‌ای داشت.
رؤیای مدال‌آوری در المپیک سیدنی و این رویداد تأثیری طولانی‌مدتی بر راجر ۱۹ساله گذاشت. او از مقیاس رویداد، ورزشکاران متنوع و روح المپیک در روستا به‌شدت متأثر شد. اگرچه به نیمه‌نهایی رسید، اما باتوجه‌به باخت مقابل تامی هاس و آرنود دو پاسکال نتوانست مدالی را کسب کند. بااین‌حال، المپیک برای او به نحوی مهم بود که به طور شخصی عاشق میرکا واویرینک شد و آنها رابطه‌شان را تا سال آینده مخفی نگه داشتند.
در قسمت بعدی از سال، راجر به دومین نهایی ATP خود رسید، این بار در شهر خودش بازل، اما مقابل توماس انکویست باخت. قسمت پایانی سال برای او موفق نبود، زیرا تنها توانست سه بازی دیگر را برنده شود. با وجود تلاش‌های او، او به نحوی به هدف فصلی خود که رسیدن به ۲۵ نفر برتر بود نزدیک شد و به رده ۲۹ جهانی دست‌یافت.
برای تقویت تیم خود، راجر در دسامبر پیر پاگانینی را به‌عنوان مربی بدنسازی انتخاب کرد و این مرحله راه را برای پیشرفت‌های بیشتر او در حرفه‌ای تنیس‌باز کرد.
سال ۲۰۰۱ و اولین پیروزی در یک ATP
در سال ۲۰۰۱، راجر چندین عنوان مهم در تنیس دست‌یافت. او فصل را با قهرمانی در کاپ هاپمن در کنار مارتینا هینگیس آغاز کرد. در فوریه، به مرحله سوم استرالیا اپن دست‌یافت، اما پیروزی بزرگ او در میلان با شکست‌دادن ژولین بوته در فینال مسابقه‌های ATP رقم خورد و به اولین پیروزی خود در یک تورنمنت ATP دست‌یافت.
راجر ادامه داد و در مسابقات تک‌نفره و دونفره کاپ دیویس بین سوئیس و ایالات متحده در کنار هم‌تیمی‌اش لورنزو مانتا موفق به پیروزی شد. این پیروزی‌ها به کشور سوئیس کمک کرد تا به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کند، اگرچه در نهایت در آوریل به دلیل باخت به فرانسه از بازی‌ها حذف شد.
در طول رولان گاروس، راجر به اولین یک‌چهارم نهایی گرنداسلم خود دست‌یافت و استعداد روبه‌رشد خود را در زمینه بازی نشان داد. بااین‌حال، برجسته‌ترین لحظه سال برای او در تاریخ ۲ ژوئیه در ویمبلدون بود، جایی که در مقابل اسطوره پیت سامپراس بازی به‌یادماندنی ای را اجرا کرد. در یک مسابقه پنج ستی، راجر توانست پیروز شود و رکورد ۳۱ پیروزی سامپراس را در ویمبلدون پایان رساند. با وجود باخت به تیم هنمن در یک‌چهارم نهایی، راجر به‌عنوان بازیکنی شناخته شد که در این تورنمنت معتبر، سامپراس را شکست داده بود.
پس از ویمبلدون، راجر با مشکل پروستات مواجه شد که او را مجبور کرد مدتی استراحت کند. متأسفانه، این استراحت باعث از دست دادن فرصت رسیدن به مسابقات فینال مسترز فصل شد. اگرچه در آمریکا اپن به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کرد و در بازل تا مرحله نهایی رسید، اما به فینال فصل صعود نکرد و در نهایت نتوانست هدف فصلی‌اش را تکمیل کند. بااین‌وجود، او به رتبه ۱۳ جهانی دست‌یافت و جایگاهش به‌عنوان یک ستاره صعودکننده در دنیای تنیس تثبیت شد.
سال ۲۰۰۲ و ازدست‌دادن پیتر کارتر
سال ۲۰۰۲ برای راجر فدرر سالی از پر از دستاوردها و چالش‌ها در تنیس بود. او سه پیروزی در تورنمنت‌های ATP را به دست آورد، از جمله اولین برد تورنمنت مسترز در هامبورگ. بااین‌حال، او در تورنمنت‌های گرنداسلم در پاریس و لندن از مراحل ابتدایی حذف شد و ناامیدی‌هایی را تجربه کرد. با وجود این سختی‌ها و او موفق شد به مسابقات مسترز کاپ در هیوستون صعود کند و سال را با رتبه ۶ جهانی به پایان برساند.
سال با برد راجر در تورنمنت سیدنی به شکل مثبتی آغاز شد. بااین‌حال، در استرالیا اپن، مسابقات برای او در مرحله یک‌چهارم نهایی به پایان رسید. او به فینال تورنمنت سری مسترز در میامی دست یافت، اما شکست خورد. بااین‌حال، او با برد در تورنمنت هامبورگ توانست به روند خود بهبود نسبی ببخشد.
اگرچه راجر در رتبه دوم رتبه‌بندی مسابقات قهرمانی قرار داشت، اما در مرحله اول تورنمنت فرنچ اپن مقابل هیشام آرازی شکست غافلگیرکننده‌ای را تجربه کرد. ویمبلدون همچنین چالشی سخت بود که ماریو آنچیچ او را از مسابقات حذف کرد. این شکست‌های مکرر در رقابت‌های گرنداسلم باعث شد شایعه شود که راجر به‌عنوان یک بازیکن در تورنمنت‌های بزرگ دچار مشکل است. بااین‌حال، او مصمم بود تا به کارنامه‌اش را بهبود ببخشد و منتقدین را نادیده بگیرد.
فاجعه در ماه اوت رخ داد زمانی که مربی جوان او و دوست راجر، پیتر کارتر، در یک حادثه در آفریقای جنوبی جان باخت. راجر از این اتفاق بسیار غمگین بود و در مراسم ختم در بازل احترام خود را به او ادا کرد. در این دوران سخت او انگیزه‌ای برای برتری در مسابقات کاپ دیویس مقابل مراکش را پیدا کرد و پیروزی‌های خود را به یاد پیتر کارتر تقدیم کرد. او بسیار عالی بازی کرد و با دو پیروزی در مسابقات تک‌نفره و برد در بازی دونفره، موفقیت تیم سوئیس را تضمین کرد.
کسب چهارمین مقام در مسابقات ATP سبب شد تا فدرر برای اولین‌بار در جایگاه هشتم رتبه‌بندی جهانی تنیس بایستد. در شانگهای، او عملکرد تحسین‌برانگیزی داشت و تنها در مرحله نیمه‌نهایی از تنیسور برتر جهان و دارنده رتبه یک جهانی، لیتون هیویت، شکست خورد.
سال ۲۰۰۳ و اولین قهرمانی در ویمبلدون
در اوایل سال، مشابه سال قبل، راجر با ناامیدی در استرالیا اپن مواجه شد و در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل دیوید نالباندیان شکست خورد. بااین‌حال، او به‌سرعت بازگشت و در کاپ دیویس به پیروزی سوئیس مقابل هلند کمک کرد و سه عنوان ATP را در مارسی، دبی و مونیخ به دست آورد.
در فصل بهار، راجر با شکست غافلگیرکننده در مرحله اول تورنمنت رولان گاروس به دست لوئیس هورنا مواجه شد. بااین‌حال، فصل زمین‌های چمنی برای او فرصتی مناسب برای درخشش بود. او تورنمنت چمنی هاله را به دست آورد و وارد ویمبلدون شد و یکی از نامزدهای قهرمانی تاج چمن شناخته شد. با وجود درد شدید در قسمت پشت در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل فلیسیانو لوپز، توانست لوپز و سژنگ شالکن را شکست داده و در مقابل اندی رودیک پیروز شود. در ۶ ژوئیه، راجر در یک‌لحظه تاریخی، با شکست‌دادن مارک فیلیپوسیس در سه ست، تاج ویمبلدون را برای اولین‌بار بر دست آورد. تصاویر احساسی از اشک‌ها و جشن‌های او، توجه جهان را به خود جلب کرد.
سوئیس در یک‌چهارم نهایی کاپ دیویس در آوریل به مصاف فرانسه رفت و راجر و با پیروزی در هر دو مسابقه تک‌نفره و دونفره، تیم سوئیس را به نیمه‌نهایی هدایت کرد. بااین‌حال، در مقابل استرالیا در ملبورن، با وجود برد راجر در مسابقه تک‌نفره اول مقابل مارک فیلیپوسیس، تیم سوئیس پس ازدست‌دادن مسابقه دونفره، عقب افتاد و از رقابت‌ها حذف شد.
در چهارمین تورنمنت گرنداسلم سال در نیویورک، راجر سرنوشت مشابهی داشت و مجدداً توسط دیوید نالباندیان شکست خورد. اگرچه فصل داخلی به طور کامل رضایت‌بخش نبود، اما راجر با برد در مسترزکاپ هیوستون، سال را به پایان رساند. او با شکست‌دادن بازیکنان برجسته مانند آندره آگاسی و خوان کارلوس فررو در مرحله گروهی، و همچنین اندی رودیک، نخستین بازیکن رده‌بندی جهانی، در نیمه‌نهایی، خود را به‌عنوان بازیکن برتر نشان داد و در فینال در برابر آندره آگاسی، راجر بازی عالی ارائه کرد و پیروز شد.
در ماه دسامبر، راجر بنیاد راجر فدرر را تأسیس کرد که باهدف حمایت از آموزش، ورزش و بازی در مناطقی که وضعیت مالی خوبی نداشتند، ایجاد شد. اولین پروژه این بنیاد پروژه IMBEWU بود.
سال ۲۰۰۴ و رسیدن به رکورد یک رتبه‌بندی جهان
در تاریخ ۱ فوریه، راجر با شکست‌دادن مارات صفین در سه ست در فینال استرالیا اپن، موفقیت قابل‌توجهی را کسب کرد و دومین عنوان گرنداسلم خود را به دست آورد. این پیروزی او را به مکان شماره یک جهانی رساند که به مدت ۲۳۷ هفته به آن پایبند بود و او را بازیکنی تبدیل کرد که بیشترین مدت‌زمان در صدر تنیس جهان بوده است.
پس از استرالیا، راجر سه عنوان دیگر را در دبی، ایندیان ولز و هامبورگ به دست آورد. بااین‌حال، مسابقات او در رقابت‌های گرنداسلم پاییزه در پاریس به ناامیدی انجامید و او در مرحله سوم از بازی‌ها به دست گوستاوو کوئرتن از رقابت خارج شد. بااین‌حال، در فصل چمنی عملکرد برجسته‌ای داشت و عناوین خود را در هاله و ویمبلدون با موفقیت دفاع کرد و وضعیت او به‌عنوان پادشاه تنیس چمن تثبیت شد.
عملکرد استثنایی راجر پس از ویمبلدون ادامه یافت و او توانست اولین عنوان ATP خود در خاک کشور سوئیس را در گشتاد به دست آورد و یک پیروزی دیگر نیز در تورنتو اضافه کند. در ماه سپتامبر، او با برد در گرنداسلم آمریکا، سومین عنوان گرنداسلم خود در این سال را به دست آورد. بااین‌حال، حیرت‌انگیز است که بعد از مدت‌ها توصیف به‌عنوان بازیکن ناموفق در مسابقات گرنداسلم، او توانست در عرصه تنیس چهار عنوان گرنداسلم را در مدت ۱۴ ماه کسب کند و هواداران را با تسلط خود در مسابقات مبهوت کند.
بازی‌های المپیک آتن پیش از گرنداسلم آمریکا بود و راجر افتخار داشت که به‌عنوان پرچم‌دار تیم سوئیس در مراسم ورود پیشوایی کند. اگرچه او از روح المپیک لذت برد، اما این مسابقات هیچ موفقیت ورزشی برای او به دنبال نداشت و او در مرحله دوم از رقابت‌ها خارج شد.
متأسفانه، مصدومیت او را مجبور به لغو اکثر فصل داخلی کرد، اما او توانست در پایان سال عنوان مسترز را برای دومین بار به دست آورد و در فینال مقابل لیتون هیویت پیروز شود. سال عجیب‌وغریب راجر با دریافت جایزه لورئوس خاتمه یافت و پس از آن نامزد بهترین ورزشکار جهان شد.
سال ۲۰۰۵ و رکورد ۳۵ برد متوالی
در ماه ژانویه، مارات صفین با شکست‌دادن راجر در نیمه‌نهایی استرالیا اپن، رکورد پیروزی‌های او که تاکنون به ۲۶ پیروزی متوالی رسیده بود را پایان داد و با پیروزی در این تورنمنت، قهرمان شد. به همین دلیل، موقعیت راجر در رتبه‌بندی جهانی شروع به کاهش پیدا کرد.
در فوریه، راجر در دبی مقابل آگاسی به مصاف هم رفت و در نهایت موفق شد به پیروزی برسد. موفقیت‌های او با سه برد در تورنمنت‌های سری مسترز در ایندیان ولز، میامی و هامبورگ ادامه یافت.
با مربی تازه‌کار خود، تونی روچه، راجر با اعتمادبه‌نفس بالا وارد تورنمنت پاریس در ماه می‌شد. او توانست به نیمه‌نهایی برسد؛ اما توسط رافائل نادال، جوان اسپانیایی، شکست خورد. با وجود این شکست، راجر وارد فصل چمنی شد و برای سومین بار عنوان هاله را به دست آورد. او همچنین با نمایش حیرت‌آور از عنوان ویمبلدون خود را دفاع کرد و برای سومین بار متوالی مقابل آندی رودیک برنده شد.
در ماه سپتامبر، راجر عنوان دوم گرنداسلم خود را در تورنمنت آمریکا به دست آورد و در فینال به مصاف آگاسی رفت. پس از یک مسابقه دشوار، راجر توانست در چهار ست پیروز شود و موفق شد از گرنداسلم خود دفاع کند. او با برد در سینسیناتی و بانکوک به پیروزی‌های خود ادامه داد و در نهایت به فینال مسترزکاپ رسید و توانست سری پیروزی‌های متوالی خود را به ۳۵ مسابقه افزایش دهد. بااین‌حال، در مسابقه فینال، راجر به دلیل خستگی نمی‌توانست با نالباندیان که خیلی قوی بود، روبرو شود و رکورد پیروزی‌های متوالی خود را در مسابقات فینال به پایان برساند. بااین‌وجود، راجر موقعیت خود را به‌عنوان شماره یک ATP حفظ کرد.
راجر فدرر در سال ۲۰۰۶
در سال ۲۰۰۶، راجر یکی موفق‌ترین سال‌های خود از نظر برد در تورنمنت‌ها را تجربه کرد و سه عنوان گرنداسلم (شماره هفت تا نه) را به دست آورد. وی دستاورد مهمی را دریافت کرد و برای اولین‌بار موفق به برد در شهر مادری‌اش در بازل رسید و در ماه ژوئیه با استقبال گرم و مشتاقانه‌ای از طرف‌دارانش روبرو شد. همچنین در آوریل، او افتخار داشت که به‌عنوان سفیر کمیته کودکان مؤسسه سازمان ملل متحد UNICEF منصوب شود.
سال ۲۰۰۷ و آغاز عصر نادال – فدرر
در سال ۲۰۰۷، راجر بار دیگر سه عنوان گرنداسلم را به دست آورد و همچنین به فینال مسابقات آزاد فرانسه راه یافت. او رکورد جیمی کانورز را برای تعداد هفته‌های حضور در صدر رتبه جهانی را به دست آورد و برای چهارمین سال متوالی به عنوان شماره یک جهان تثبیت شد. علاوه بر این، او در مسابقات نمایشی به مصاف صاحب رکورد جهانی گرنداسلم، پیت سامپراس، رفت و در مبارزه جالب “نبرد سطوح” با نادال شرکت کرد.
سال ۲۰۰۸ و کسب طلای المپیک
با وجود شروع نسبتاً کند فصل، راجر با مشکل غده‌ای مواجه شد. بااین‌وجود، او موفق شد تا به فینال‌های هامبورگ و ویمبلدون برسد و اراده و استعداد بالای خود را نشان دهد. او چهارمین عنوان متوالی اپن آمریکا را به دست آورد. یکی از لحظه‌های خاطره‌انگیز و احساسی این سال، پیروزی او در مسابقات دوزندگی با استانیسلاس واورینکا در بیجینگ است که در آن عنوان طلای المپیک پکن را به دست آورد.
سال ۲۰۰۹ و کامل‌کردن کامل گرند اسلم ها
سال ۲۰۰۹ سالی افسانه‌ای برای راجر است. در آوریل، او با دختر دوست‌داشتنی‌اش، میرکا ازدواج می‌کند و فقط دو ماه بعد، با برد در مسابقات گرنداسلم فرانسه در پاریس، کریر گرنداسلم خود را کامل می‌کند و با رکورد ۱۴ عنوان گرنداسلم پیت سمپرس برابری می‌کند. فقط چند هفته بعد، با کسب ششمین عنوان ویمبلدون، تنها صاحب این رکورد می‌شود. شادی شخصی‌اش با تولد دوقلوهایش، مایلا رز و شارلین ریوا، در ۲۳ ژوئیه به اوج می‌رسد.
سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶
در ژانویه ۲۰۱۰ راجر با قهرمانی در استرالیا اپن، شانزدهمین عنوان گرند اسلم خود را به دست آورد. در طول تابستان، او با شکست در مرحله یک‌چهارم در رولان گاروس و ویمبلدون مواجه می‌شود. با افزودن پُل آناکون به تیم خود، تغییرات مثبتی به وجود آمده است که به پایان فوق‌العاده‌ای منجر می‌شود. راجر سال خود را با قهرمانی در فینال‌های تور جهانی به اتمام می‌رساند. در فوریه، او یک پروژه در اتیوپی را که توسط بنیاد او حمایت می‌شود، بازدید می‌کند و در اواخر سال، در دو بازی خیریه به مبارزه با نادال می‌پردازد.
در سال ۲۰۱۱ با قهرمانی راجر در قطر اپن فصل همان‌طور که انتظار می‌رفت آغاز می‌شود و به نظر می‌آید که انگیزه‌اش از تورنمنت‌های قبلی به سال جدید منتقل شده است. بااین‌حال، دفاع از عنوان قهرمانی در استرالیا اپن ناموفق می‌شود که باعث می‌شود مدتی طولانی بدون پیروزی مهم بماند. این باعث کاهش رتبه جهانی ATP او می‌شود و او در سال ۲۰۱۱ بدون قهرمانی گرند اسلم باقی می‌ماند. بااین‌حال، او به طور حیرت‌آوری باز می‌گردد و در پایان فصل که شبیه به پاییز طلایی سال گذشته است و با قهرمانی در مسابقات جهانی ATP در لندن به اوج می‌رسد.
در سال ۲۰۱۲ یکبار دیگر، راجر فدرر سالی پر از دستاوردهای چشمگیر را به پایان می‌رساند. او با کسب عنوان ۱۷ام گرند اسلم خود در ویمبلدون، رتبه یک جهانی را به دست آورده و رکورد پیت سمپراس را به‌عنوان رتبه یک جهانی را شکسته است و به مدت کلی ۳۰۲ هفته در این موقعیت باقی می‌ماند. با اضافه‌کردن مدال نقره المپیک به لیست افتخارات خود، او کارنامه حرفه‌ای استثنایی‌اش را ثبت می‌کند. با چهار عنوان اضافی و ۷۱ برد شگفت‌انگیز (با نرخ موفقیت ۸۶٪)، او به‌افتخار یکی از موفق‌ترین سال‌های تنیس خود از سال ۲۰۰۶ می‌رسد و طرفداران خود را در سراسر جهان خوشحالی می‌کند.
اگر سال ۲۰۱۳ را به‌عنوان بخشی از سفر تنیس فوق‌العاده راجر بازبینی کنیم، به‌خاطر یک سری شکست‌ها، این سال هم برای او و هوادارانش به طور ویژه‌ای ممتاز است. راجر در سال ۲۰۱۳ دچار مشکلات عضلانی شده و با شکست‌های غیرمنتظره زودهنگام مواجه شده است که اعتمادبه‌نفسش را پایین آورد و منجر به افت تدریجی او در تورنمنت‌های بزرگ شد. با وجود کسب فقط یک عنوان در گری وبر اپن، پس از یازده سال، به رتبه هفتم جهانی سقوط کرد. اما توانایی‌های باورنکردنی تنیس او در پایان فصل دوباره نمایان شدند، به‌ویژه، در تورنمنت‌های بازل، پاریس و لندن.
در سال ۲۰۱۴، راجر بازگشتی چشمگیر را پس از یک‌فصل دشوار به نمایش می‌گذارد و فرم برتر و پایدار خود را بازیابی می‌کند و از ششمین رتبه به مکان دوم رتبه جهانی ATP صعود می‌کند. در طول این سال، بیشترین پیروزی‌ها را از میان تمام بازیکنان به دست می‌آورد و پنج عنوان قهرمانی را کسب می‌کند و تیمش را به پیروزی در مسابقات دیویس کاپ می‌رساند. یکی از نقاط برجستهٔ این سال، فینال هیجان‌انگیز ویمبلدون مقابل دژوویچ است. در آغاز فصل، او اعلام می‌کند که آیدول جوانی‌اش، استفان اِدبرگ، و سوئرین لوتی به تیم مربیگری او پیوسته‌اند. قابل‌توجه است که برای اولین‌بار در زندگی حرفه‌ای‌اش، راجر تصمیم به بازی با یک راکت کمی بزرگ‌تر گرفته است که هدف آن بهبود سرویس و تولید فشار بیشتر در رالی‌های طولانی است.
در سال ۲۰۱۵، راجر یکبار دیگر سالی قابل‌توجه دیگر را تجربه می‌کند و چندین مرحلهٔ مهم در زندگی حرفه‌ای‌اش را تحقق می‌بخشد. او هزارمین پیروزی ATP خود را در بریسبین جشن می‌گیرد و نه هزار آس خود را در دبی ثبت می‌کند. علاوه بر این، در تورنمنت آهنگ آبی در استانبول به پیروزی دست می‌یابد و به فینال دو گرند اسلم ویمبلدون و نیویورک می‌رسد.
با وجود رکورد ۶ عنوان قهرمانی و ۱۱ فینال، رتبه‌بندی راجر نیز کاهش می‌یابد و او سال را با رتبهٔ سوم جهانی به پایان می‌برد.
در سال ۲۰۱۶، مصدومیت‌های مداوم لطمه‌ای جدی به بازی راجر زد و منجر به غیبت‌های قابل‌توجهی از مسابقات ATP شد. فدرر به طور مشهودی از بسیاری از رویدادها غایب بود و فقط در ۷ تورنمنت ATP و ۲ گرند اسلم شرکت کرد و در مسابقات محدودی که بازی کرد، با حریفان قوی مانند دومینیک تیم، میلوش رائونیچ، نوواک جوکوویچ، ژو ویلفرید تسونگا و ستاره ناشناخته آلکساندر زورف بازی کرد.
متأسفانه، به دلیل آسیب‌ها، راجر نه‌تنها برای یک بلکه برای دو گرند اسلم برای اولین‌بار در طول حرفه‌اش غایب بود. پس از ویمبلدون، تصمیم سختی را اتخاذ کرد که فصل خود را به‌صورت زودهنگام به پایان برساند تا بتواند بر روی بهبود و بازگشت قوی‌تر برای سال آینده تمرکز کند.
سال ۲۰۱۷ و بازگشت باشکوه
در سال ۲۰۱۷، راجر فدرر بازگشت شگفت‌انگیزی را در حرفهٔ تنیس خود تجربه کرد. او با کسب عنوان هفدهمین گرند اسلم خود در ویمبلدون و به‌دست‌آوردن رتبه یک جهانی، بیشترین عنوان‌هایش را از سال ۲۰۰۷ و بالاترین درصد برد خود را از سال ۲۰۰۶ کسب کرد. در استرالیا اپن، با شکست‌دادن بازیکنانی مانند توماش بردیچ و کِی نیشیکوری، به مرحله نیمه‌نهایی رسید و به‌این‌ترتیب مسن‌ترین فردی شد که این کار را انجام داده است. در نیمه‌نهایی، استنیسلاس واورینکا را با پنج ست شکست داد و به‌عنوان مسن‌ترین بازیکنی که از سال ۱۹۷۴ به فینال یک گرند اسلم می‌رسد، تبدیل شد. در فینال هیجان‌انگیز، با شکست‌دادن رافائل نادال، استرالیا اپن را برد و به‌این‌ترتیب ۱۰۰ امین پیروزی خود را در این تورنمنت به دست آورد.
در طول فصل، فدرر همچنان از قدرت قبلی خود برخوردار بود و عنوان قهرمانی را درمسترز ایندین ولز و میامی با شکست‌دادن نادال در هر دو تورنمنت به دست آورد. در مسابقات چمنی، با یک شکست غافلگیرانه در استوتگارت روبرو شد؛ اما با کسب عنوان نهمین مرتبه در هاله، به‌نوعی جبران کرد. در ویمبلدون، با فرم استثنایی‌اش، بدون ازدست‌دادن هیچ ستی به فینال رسید و مارین چیلیچ را شکست داد تا عنوان هشتم خود در ویمبلدون را به‌دست آورد.
در دوران تابستانی مسابقات، فدرر در لاور کاپ شرکت کرد و به تیم اروپا کمک کرد تا پیروزی را به دست آورد و حتی با نادال در بازی دونفره پیوست. او عنوان مسترز دیگری را در مسابقات مسترز شانگهای کسب کرد و نادال را در فینال شکست داد. عملکرد کلی او بی‌نظیر بود و سال پرافتخاری برای فدرر رقم خورد.
سال ۲۰۱۸: بیستمین گرند اسلم و مسن‌ترین شماره یک جهان
در سال ۲۰۱۸، راجر فدرر فصلی قابل‌توجه با دستاوردهای مهم داشت. او با بلیندا بنچیچ عنوان هوپمن کاپ را کسب کرد و در استرالیا اپن نیز موفقیت خود را ادامه داد و بدون ازدست‌دادن ستی، به فینال رسید و مارین چیلیچ را شکست داد تا عنوان ۲۰ام گرند اسلم و ششمین عنوان استرالیا اپن خود را به دست آورد.
در فوریه، او عنوان روتردام اپن را کسب کرد و به رتبه یک جهانی بازگشت، و به مسن‌ترین بازیکنی تبدیل شد که رتبه یک جهانی را در تنیس به دست می‌آورد.
سال ۲۰۱۹: کسب ۱۰۰ قهرمانی و ۱۲۰۰ برد حرف ای در تنیس
سال ۲۰۱۹، راجر فدرر فصلی پر از دستاوردهای چشمگیر و عملکردهای قابل‌توجه داشت. او با بلیندا بنچیچ عنوان هوپمن کاپ را کسب کرد و اولین بازیکنی شد که سه بار این رویداد مختلط را برنده می‌شود.
در استرالیا اپن، فدرر به مرحله چهارم نهایی مسابقات رسید؛ اما با شکست غافلگیرانه‌ای مقابل استفانوس تسیتسیپاس مواجه شد. او با کسب ۱۰۰ امین عنوان تک‌نفره حرفه‌ای خود در مسابقات تنیس دبی، به‌عنوان دومین بازیکن از عصر توانست به این افتخار دست پیدا کند.
در طول مسابقات مسترز ایندین ولز، فدرر به فینال رسید؛ اما در برابر دومینیک تیم شکست خورد. بااین‌حال، با کسب عنوان میامی اپن، ۲۸ امین عنوان مسترز خود را به دست آورد. فدرر به مسابقات فصل ماسه‌ای بازگشت و در مسابقات مادرید، ۱۲۰۰امین پیروزی حرفه‌ای‌اش را به دست آورد؛ اما در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل تیم شکست خورد.
در رولان گاروس، فدرر برای اولین‌بار از سال ۲۰۱۲ به مرحله نیمه‌نهایی رسید؛ اما توان نداشت مقابل رافائل نادال مقاومت کند. او در طول فصل چمنی به فرم خود بازگشت، عنوان دهم خود را در هاله اپن کسب کرد و به فینال ویمبلدون رسید که در آن پس از پنج ست هیجان‌انگیز مقابل نوواک جوکوویچ شکست خورد.
در طول سال، فدرر در تورنمنت‌های مختلفی از جمله آمریکا و مسترز شانگهای شرکت کرد. او با پیروزی در مسابقات سوئیس ایندورز، عنوان دهم خود را به دست آورد. در کل، سال ۲۰۱۹ برای راجر فدرر سالی برجسته و مهم در دوران حرفه‌ای تنیس بود.
سال ۲۰۲۰ و مصدومیت زانو
در سال ۲۰۲۰، در طول استرالیا اپن، فدرر فصل خود را آغاز کرد. او با پیروزی‌های متوالی برابر استیو جانسون و فیلیپ کراینویچ به مرحله نیمه‌نهایی راه یافت، پس از آن با برد سخت در پنج ست مقابل جان میلمن و پیروزی چهار ستی برابر مارتون فوکسوویچ، در دیدار نیمه‌نهایی مقابل جوکوویچ، بازی را به او واگذار کرد.
در فوریه، فدرر به عمل جراحی آرتروسکوپیک برای درمان آسیب زانوی راست خودروی آورد. به علت این جراحی، او از مسابقات مختلفی از جمله مسابقات دبی، ایندین ولز، میامی اپن و رولان گاروس انصراف داد. این تصمیم باهدف بهبود زانوی او برای برنامه‌ریزی برای بازگشت در فصل چمنی اتخاذ شد.
در تاریخ ۱۰ ژوئن، فدرر در طی ریکاوری آسیب زانوی خود با مشکلاتی مواجه شد و نیاز به یک عمل جراحی آرتروسکوپیک اضافی برای زانوی راستش پیدا کرد. به همین دلیل، او تصمیم دشواری برای اتمام فصل خود را اتخاذ کرد تا با تمرکز کامل ریکاوری کند و اعلام کرد که اصرار به بازگشت به مسابقات در سال ۲۰۲۱ دارد.
سال ۲۰۲۱: راهیابی به یک‌چهارم نهایی ویمبلدون و مصدومیتی دیگر
در فصل ۲۰۲۱، فدرر با چالش‌ها و مشکلات زیادی به دلیل مصدومیت‌ها مواجه شد. در ژانویه، او تصمیم گرفت از استرالیا اپن انصراف دهد؛ زیرا هنوز پس از جراحی زانو در حال بهبود بود و همچنین به دلیل اقدامات سخت کروناویروس در کشور استرالیا. در تاریخ ۸ مارس، نوواک جوکوویچ او را پشت سر گذاشت و به‌عنوان بازیکن توانست رکورددار بیشترین هفته‌های حضور در رتبه یک جهانی تنیس شود.
بااین‌حال، فدرر در تاریخ ۱۰ مارس به مسابقات تنیس ATP در قطر اپن بازگشت. پس از ۱۴ ماه، او نخستین مسابقه ATP خود را در برابر دن اوانز برنده شد.
در ادامه بازی‌ها در رولان گاروس، فدرر با پیروزی برابر دومینیک کوپفر به مرحله چهارم نهایی صعود کرد، اما باید به دلیل مشکلات زانو از پیش از بازی مرحله یک‌چهارم نهایی خود با ماتئو برتینی از ادامه رقابت‌ها انصراف داد.
اما با وجود این چالش‌ها، در ویمبلدون، فدرر ۳۹ساله اندکی از مهارت‌های خود را به نمایش گذاشت و به مرحله چهارم نهایی صعود کرد.
پس از آن، در تاریخ ۱۵ اوت، فدرر اعلام کرد که به دلیل آسیب‌های بیشتر در فصل چمنی، به یک جراحی زانو دیگر نیاز دارد و مجبور به انصراف از US Open شد و اعلام کرد که برای چند ماه از میادین دور خواهد بود. بااین‌حال، او امیدوار به بازگشت به بازی‌ها در سال ۲۰۲۲ بود.
سال ۲۰۲۲ و اعلام بازنشستگی
بعد از ویمبلدون ۲۰۲۱، فدرر در هیچ مسابقه تک‌نفره‌ای شرکت نکرد که باعث شد روز ۱۳ ژوئن ۲۰۲۲ از رده‌بندی ۵۰ نفره خارج شود. به طرز شگفت‌انگیزی، در تاریخ ۱۱ ژوئیه ۲۰۲۲، برای نخستین‌بار از زمان شروع حرفه‌ای خود، به‌عنوان بازیکن برتر رتبه‌بندی نشده بود.
با وجود عدم حضورش در تور، امیدی به بازگشت او وجود داشت؛ زیرا فدرر اعلام کرد که قصد بازگشت به مسابقات Laver Cup 2022 را دارد. بااین‌حال، در تاریخ ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۲، او اعلامیه‌ای تاریخی صادر کرد و تصمیم به بازنشستگی از تنیس حرفه‌ای ATP را اعلام کرد. او اعلام کرد که Laver Cup آخرین رویداد ATP او خواهد بود و اظهار کرد که اگرچه به‌عنوان یک بازیکن حرفه‌ای همچنان به تنیس ادامه می‌دهد، اما دیگر در گرند اسلم‌ها یا تور معمولی شرکت نخواهد کرد.
در بازی خداحافظی‌اش در Laver Cup، فدرر با رقیب و دوست دیرینه‌اش رافائل نادال در مسابقه دونفره با جک ساک و فرانسیس تیافو بازی کردند. این بازی به طور احساسی و با رقابت‌های فشرده‌ای همراه بود و به سود ساک و تیافو ختم شد. به طرز قابل‌توجهی، این بازی ۱۷۵۰ مین حضور فدرر در تور بود که این عامل به اهمیت این بازی افزود.
تمام افتخارات و عناوین راجر فدرر در یک نگاه
رکورد کلی پیروزی تک‌نفره: ۱۲۷۱ برد در مقابل ۲۷۵ باخت (%۸۲)
تعداد کل عناوین تک‌نفره: ۱۰۳ عنوان
استرالیا اپن تک‌نفره: ۲۰۰۴-۲۰۰۶-۲۰۰۷-۲۰۱۰-۲۰۱۷-۲۰۱۸
فرنچ اپن تک‌نفره: ۲۰۰۹
ویمبلدون تک‌نفره: ۲۰۰۳-۲۰۰۴-۲۰۰۵-۲۰۰۶-۲۰۰۷-۲۰۰۹-۲۰۱۲-۲۰۱۷
آمریکا اپن تک‌نفره: ۲۰۰۴-۲۰۰۵-۲۰۰۶-۲۰۰۷-۲۰۰۸
تور جهانی تنیس تک‌نفره: ۲۰۰۳-۲۰۰۴-۲۰۰۶-۲۰۰۷-۲۰۱۰-۲۰۱۱
رکورد کلی پیروزی دونفره: ۱۳۱ برد در مقابل ۹۳ باخت (%۵۸.۵)
تعداد کل عناوین دونفره: ۸ عنوان
استرالیا اپن: سومی در سال ۲۰۰۳
فرنچ اپن: قهرمانی در سال ۲۰۰۰
ویمبلدون: یک‌چهارم نهایی در سال ۲۰۰۰
آمریکا اپن: سومی در سال ۲۰۰۲
عناوین تیمی: قهرمانی در دیویس کاپ در سال ۲۰۱۴ و هوپمن کاپ در سال ۲۰۰۱-۲۰۱۸-۲۰۱۹
المپیک: طلای دونفره در سال ۲۰۰۸ و نقره انفرادی در سال ۲۰۱۲
سخن آخر
سفر راجر فدرر از یک پسر جوان با هزاران رویا تا یک افسانه تنیس، نمادی از کار سخت، تعهد و استعداد است. او نه‌تنها به بازی تنیس جذابیت زیادی بخشید، بلکه بااخلاق و خیرخواهی‌اش دل میلیون‌ها نفر را لمس کرده است.
