دیگو ژوتا ستاره لیورپول که در ۲۸ سالگی درگذشت

بامداد پنجشنبه دیگو ژوتا (Diogo Jota) ستاره لیورپول درگذشت. نه یک ستاره معمولی، که ستاره‌ای از جنس سرخ‌ترین آتشی که در دل آنفیلد می‌سوخت. دیگو ژوتا، مهاجم ۲۸ ساله پرتغالی لیورپول، با برادرش آندره، در تصادفی مهیب در جاده‌های مه‌آلود زامورا، برای همیشه از زمین فوتبال خداحافظی کرد. خودرویی که سوخت، اما خاطره‌ای که جاودانه شد.

در جهان فوتبال، گاهی گل‌ها نیستند که قلب‌ها را می‌لرزانند؛ بلکه لحظه‌ای است که سکوت، استادیوم را درمی‌نوردد. لحظه‌ای که همه‌چیز متوقف می‌شود و هوا دیگر بوی چمن خیس نمی‌دهد، بلکه مزه اشک می‌گیرد.

در سوگ دیگو ژوتا؛ ستاره لیورپول که خیلی زود خاموش شد

چه‌کسی فکرش را می‌کرد؟ تنها چند روز پیش، عکس‌هایی از عروسی‌اش با روته کاردوسو دست‌به‌دست می‌شد. چهره‌ای خندان، چشمانی پر از امید. کسی که قهرمان لیگ برتر شده بود، مدال لیگ ملت‌های اروپا را گرفته بود، و در دل میلیون‌ها هوادار جای داشت. و حال تنها چند روز بعد، مردم همان کشورها، با گل و شمع، در برابر دروازه‌های آنفیلد ایستاده‌اند؛ در سوگ. اگر فوتبال یک افسانه است، ژوتا یکی از قهرمانان بی‌ادعای آن بود. نه پر سر و صدا، نه خودنما؛ بلکه همان‌که با پاهایش حرف می‌زد. در زمینی که همه می‌خواستند دیده شوند، او می‌دوید تا تیمش بدرخشد.

او از پله‌های سخت بالا آمد. از خیابان‌های پاکوش فریرا تا ولورهمپتون، از پورتو تا جادوی لیورپول. هیچ‌گاه مدعی نبود؛ اما هربار که توپ را درون دروازه جای می‌داد، هواداران از ته دل سرودی را فریاد می‌زدند که دیگر فقط متعلق به فوتبال نبود، بلکه بخشی از زندگی‌شان شده بود. آن شب در زامورا، نه تنها دو برادر، بلکه دو رؤیا خاموش شدند. خودرویی که آتش گرفت، حالا تبدیل به سمبلی شده از ناپایداری زندگی. شاهدان، فریادهای خاموش در دل تاریکی بودند. هیچ مدالی، هیچ شهرتی، هیچ افتخاری نتوانست آن لحظه سهمگین را تغییر دهد. مرگ، در ساده‌ترین حالتش، در پیچ جاده‌ای گمنام، قلب میلیون‌ها انسان را در هم کوبید.

کلوپ گفت: «او فقط یک بازیکن نبود، بلکه یک دوست، یک پدر، یک روح لطیف بود.»
رونالدو نوشت: «چطور ممکن است… فقط چند هفته پیش در کنار هم بودیم.»

تو هرگز تنها قدم نخواهی زد
حتی در آتش، حتی در خاموشی

آری، دنیای فوتبال ماتم‌زده است. رافائل نادال اشک ریخت. نونیز گفت: «کلمات کافی نیستند.» و چفرین رئیس اتحادیه فوتبال اروپا، با حسرت گفت: «افتخاری که حالا در تلخی ابدی پیچیده است.» اما در این تاریکی، چیزی روشن باقی مانده: نام دیگو ژوتا. نه فقط در لیست گلزنان، که در خاطره‌ها، در چشم‌های کودکانی که با پیراهن شماره ۲۰، دویدن را یاد گرفته‌اند.

او رفت، اما راهش باقی ماند. همان راهی که از سکوی آنفیلد شروع می‌شد، از شعار «You’ll Never Walk Alone» نیرو می‌گرفت، و حالا با اشک و احترام، تا ابد ادامه دارد.

به خانواده‌اش، به هواداران، به فوتبال، تسلیت نمی‌گوییم.
چرا که مرگ برای دیگو ژوتا یک پایان نبود؛ تنها آغازی است برای جاودانگی.

و آنجا، در آنفیلد، حتی سکوت هم صدای او را فراموش نخواهد کرد.
دیگو، هرگز تنها نخواهی بود.

You’ll Never Walk Alone.
You’ll Forever Be Remembered.