فوتبال تو آسمون، ما هنوز دنبال درِ آزادی
رفقا، یادتونه تو یکی از اپیزودای قبلی درباره وضعیت ورزشگاه‌هامون حرف زدیم؟ همون ورزشگاه‌هایی که سال‌هاست تو چرخه‌ی بی‌پایانِ ساخت و ساز گیر کردن و انگار قراره تا قیامت در حال بازسازی بمونن! هر بار یه تابلو می‌زنن «به‌زودی آماده می‌شود» و ما هم با اشتیاق می‌گیم: به‌زودیِ کِی دقیقاً؟
حالا خبر جدیدی براتون دارم، از اون دست خبرا که می‌زنی پشت دستت و می‌گی ما رو باش اونا رو باش:
استادیوم‌های عربستان – فیفا ۲۰۳۴
در حالی که به قول شاعر «ما هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم» و دنبال استادیوم درست‌وحسابی می‌گردیم، بقیه دنیا با سرعت عجیب و غریبی دارن پیشرفت می‌کنن.
دوستان، ظاهراً برادران سعودی تصمیم گرفتن فوتبال رو یه جوری ببرن به آسمون که دیگه با تلسکوپ هم نشه دید. طرح جدیدشون برای ساخت یه استادیوم هوایی در ارتفاع ۳۵۰ متری منتشر شده؛ یعنی جایی بین زمین و ملکوت! یه چیزی در حد “استادیوم پرنده” که اگه توپ از زمین بره بیرون، دیگه باید ناسا بیاد پیداش کنه.
اسمشم گذاشتن استادیوم نئوم، با ظرفیت ۴۶ هزار نفر. حالا اون بالا وسط ابرها قراره مردم بشینن و فوتبال ببینن، در حالی که ما هنوز روی زمین درگیر اینیم که درِ غربی ورزشگاه آزادی بازه یا بسته!
راستش آدم این خبرها رو می‌خونه یه لحظه دلش می‌گیره، یه لحظه هم می‌خنده. عربستان داره واسه جام جهانی ۲۰۳۴ ورزشگاه فضایی طراحی می‌کنه، ما هنوز تو سال ۲۰۲۵ نمی‌دونیم قراره تیم‌های پایتخت بازی بعدی‌شون رو کجا برگزار کنن.
تهرانِ، الان رسماً استادیوم درست‌وحسابی نداره. استقلال و پرسپولیس هم آواره؛
یه هفته تختی، یه هفته قلعه‌حسن‌خان، هفته بعد شاید حتی تو زمین چمن مدارس بازی کنن!
تازه اون ورزشگاه‌های جایگزین هم وضعیتشون جوریه که آدم احساس می‌کنه برگشته به دهه شصت، وقتی صندلی‌‌ها تفکیک نشده بودن و سرویس بهداشتی بیشتر شبیه آزمایشگاه‌های سری سازمانای مخوف بود!
از این طرف عربستان با این پروژه دنبال ساخت شهریه که کلش توی یه آسمون‌خراش طولانی جا می‌گیره، ما هنوز گیر اینیم که چمن ورزشگاه خشک شده یا نه؟
تازه اگه چمن خشک نشه، سیستم نور ورزشگاه می‌سوزه، اگه اونم سالم باشه، آب قطعه. یه جور چرخه باطل و ناکارآمد!
استادیوم‌های عربستان – فیفا ۲۰۳۴
جالبه بدونین عربستان هنوز شروع به ساخت نکرده، ولی نقشه و مدل سه‌بعدی و حتی طراحی نورپردازیش مشخصه. ولی ما بعد از چند سال بازسازی ورزشگاه آزادی، هنوز درگیریم که سقفش قراره باشه یا نباشه؟
اصلاً آدم می‌ترسه یه روز خبر بیاد که سقف رو زدن ولی جای سکوها رو یادشون رفته!
رفقای عزیز حالا کاری به اینکه طرح عربستانی‌ها واقعاً اجرایی می‌شه یا نه نداریم، اما همین که از زمانی که تصمیم گرفتن ورزش رو حرفه‌ای دنبال کنن، انقد زود تونستن خودشون رو به‌عنوان یکی از مراکز اصلی سرمایه‌گذاری ورزشی دنیا جا بندازن واقعا دمشون گرم، ولی ما چی؟ هنوز دنبال اینیم که مجوز فروش بلیت الکترونیکی صادر می‌شه یا نه.
هر مدیری که میاد، یه وعده “تحول بزرگ” می‌ده، یه طرح نیمه‌کاره تحویل می‌گیره، نیمه کاره‌تر تحویل می‌ده و موقع رفتن هم با افتخار می‌گه: پایه‌اش رو گذاشتیم، بقیه‌ش با آیندگان! و این آیندگان هم که همیشه تو راهن ولی هیچ‌وقت نمی‌رسن!
در حالی که دنیا به فکر ساخت استادیوم تو آسمونه، ما باید اول یاد بگیریم چطور یه استادیوم روی زمین بسازیم که نیاز به بازسازی بی‌پایان نداشته باشه.
اون‌وقت شاید یه روزی، ما هم به جای استادیوم هوایی، بتونیم از یه استادیوم واقعی و سالم زمینی لذت ببریم.
تا اون موقع، فوتبال ما همین‌جور روی زمین می‌مونه، وسط گل و خاک و بی‌برنامگی و تنها چیزی که بالا می‌ره و می‌رسه به آسمون:
نه توپ، نه سطح لیگ و بازیه، فقط فشار خون هواداره!
تا اپیزود بعدی لبخند یادتون نره…
